PERO VELHO DE TAVEIRÓS e PAI SOÁREZ DE TAVEIRÓS [B
142]
Vi eu donas en celado que ja sempre servirei porque ando
namorado; pero non vo-las direi con pavor que delas hei. Assí mi han lá
castigado.
Des que essas donas vistes, falaron-vos ren
d'amor? Dizede, se as conhocistes, qual delas é a melhor? Non fostes
conhocedor, quando as non departistes.
Ambas eran nas melhores que
homen pode cousir: brancas eran come flores. Mais, por vos eu non
mentir, non as pudi departir, tanto son bõas senhores.
Alí
perdeste-lo siso quando as fostes veer, ca no falar e no riso poderades
conhecer qual ha melhor parecer. Mais faliu-vos i o viso.
VASCO
GIL e PERO MARTINZ [V1020]
Pero Martiiz, ora, por caridade, vós, que
vos teedes por sabedor, dizede-mi quen é comendador eno Hespital ora da
escassidade, ou na fraqueza, ou quen no forniz, ou quen en quanto mal se
faz e diz. Se o sabedes, dizede verdade.
Pois, Don Vaasc', un pouco
m'ascoitade: os que mal fazen e dizen son mil: eno fornizio é Don Roí
Gil e Roí Martiiz ena falsidade, e ena escasseza é o seu priol. Non vos
pod'hom'esto partir melhor; se máis quiserdes, por máis
preguntade.
Pero Martiiz, mui ben respondestes, pero sabía-m'eu esto
per min ca todos tres eran senhores i das comendas, comendadores
estes, e partistes-mi-o tan ben, que m'é mal; mais ar quer'ora de vós
saber al: que mi digades de quen no aprendestes.
Vós, Don Vaasco, ja
me cometestes doutros preitos; des i, ar dig'assí: non mi deu algo, pero
lho pedí, o priol; e fodí, e vós fodestes con Roí Gil; e meus preitos
talhei con Frei Rodrigu'e mentiu-mi-os, e sei, per aquest', a sa fazenda
daquestes.
Pero Martiiz, respondestes tan ben en tod'esto, que fostes
i con sén e trobador, e cuid'eu que leestes.
De vós, Don Vaasco,
tod'esso m'é ben; hei sis'e sei trobar e leo ben; mais que tard'i que o
vós entendestes!
AIRAS MONIZ DE ASME [B7]
Mia senhor,
vin-vos rogar por Deus que ar pensedes de mí, que en tan gran
vagar trouxestes e tragedes, e cuido-m'eu avergonhar. Se vos prouguer,
devedes hoj'a mia barba a honrar, que sempr'honrada sol andar. E vós
non mi a viltedes!
Cavaleiro, ja a viltar nunca me oiredes, mais
leixemos ja ela estar e desso que
dizedes ....................................................... ....................................................... Sol
non penso de vos amar, nen pensarei, a meu cuidar, mais d'esto que
veedes.
Mia senhor, eu vos direi de mí como façades: o por que vos
sempr'amei, per ren non mi o tenhades; e sempre vos servirei, se
m'hoj'avergonhades. Fazede como sabor hei, e dade-m'al, e ir-m'-ei, e
non me detenhades.
Cavaleiro, non darei; pero, se vos
queixades, mui ben vos conselharei: «Ide-vus, que tardades». Ca, por
que vos deterrei u ren non adubades? Pero desejos haverei de vós, e
endurar-mi-os-ei ata quando ar venhades.
Mia senhor, a meu
saber, máis aposto seería quererdes por min fazer como eu por vós
faría; ca eu por tanto d'haver nunca vos deterría; mais non poss'eu
dona veer que assí and'a meu prazer como lh'eu andaría.
DINÍS,
Don [B573 / V177]
Amiga, faço-me maravilhada como pode meu amigo
viver u os meus olhos non pode veer, ou como pod'alá fazer tardada, ca
nunca tan gran maravilha vi, poder meu amigo viver sen mí, e, par Deus, é
cousa mui desguisada.
Amiga, estade ora calada un pouco e leixad'a
min dizer: per quant'eu sei cert'e poss'entender, nunca no mundo foi
molher amada come vós de voss'amigu', e assí, se el tarda, sol non é
culpad'i, se non, eu quer'en ficar por culpada.
Ai amiga, eu ando tan
coitada que sol non poss'en mí tomar prazer, cuidand'en como se pode
fazer que non é ja comigo de tornada, e, par Deus, por que o non
vej'aquí, que é morto gran sospeita tom'i, e, se mort'é, mal día eu fui
nada.
Amiga fremosa e mesurada, non vos digu'eu que non pode
seer voss'amigo, pois hom'é, de morrer, mais, por Deus, non sejades
sospeitada doutro mal del, ca, des quand'eu nací, nunca doutr'home tan
leal oí falar, e quen end'al diz non diz nada.
JOÁN DE LEÓN [B
1117 / V 708)]
Os namorados que troban d'amor todos devían gran doo
fazer e non tomar en si nen üu prazer, porque perderon tan boo
senhor como el-rei don Denís de Portugal, de que non pode dizer nen üu
mal, homen, pero seja posfaçador.
Os trobadores que pois
ficaron eno seu reino e no de León, no de Castela, e no d'Aragón, nunca
pois de sa morte trobaron. E dos jograres vos quero dizer: nunca cobraron
panos nen haver e o seu ben muito desejaron.
Os cavaleiros e
cidadãos que deste rei havían dinheiros e outrossí donas
e'scudeiros matar se devían con sas mãos, porque perderon a tan bõo
senhor, de que posso eu ben dizer sen pavor que non ficou d'al nos
cristãos.
E máis vos quero dizer d'este rei e dos que del havían
ben-fazer: devían-se deste mundo a perder quand'el morreu, per quant'eu vi
e sei, ca el foi rei atán mui prestador e saboroso e d'amor
trobador, todo seu ben dizer non poderei!
Mais tanto me quero
confortar en seu neto, que o vai semelhar en fazer feitos de muito bõo
rei.
PERO DA PONTE [B 987 / V 575]
Ora ja non poss'eu
creer que Deus ao mundo mal non quer, e querrá, mentre lhi fezer qual
escarnho lhi sol fazer, e qual escarnho lh'ora fez: leixou-lhi tant'home
sen prez e foi-lhi don Lopo tolher.
E oimais ben pode
dizer tod'home, que esto souber, que o mundo non ha mester, pois que o
quer Deus confonder; ca par Deus mal o confondeu quando lhi don Lopo
tolheu que o soía mantëer.
E oimais, quen o manterrá por dar i
tanto rico don, caval'e armas a baldón? Ou des oimais, quen o
dará, pois don Lopo Díaz mort'é, o melhor don Lopo, a la fe, que foi,
nen ja máis non será?
E pero, pois assí é ja, façamos atal
oraçón que Deus, que pres mort'e paixón, o salve, que én poder ha; e
Deus, que o pode salvar, esse o lev'a bon logar pelo gran poder que
end'ha!
Amén! Amén! Aquest'amén ja máis non si
m'obridará!
|